45 of een olifant, wie weet het verschil?

Gelukkig was het virusje van Kai waar we vorige keer over schreven erg snel over, hij is 2 dagen bij huis geweest. Helaas kreeg ik daarna wel een fikse oorontsteking, zo heftig dat ik dagenlang mezelf volpropte met paracetamol en diclofinac en dan nog niet kon slapen of bij het gezin kon zijn door de pijn. De antibioticakuur sloeg gelukkig na een paar dagen aan en sinds gisteren, ruim een week nadat het is begonnen, kan ik eindelijk weer horen en is het oor nog wel wat gevoelig, maar doet het niet echt pijn meer. Heel jammer dat ik daardoor het uitje vorige week zondag met de steenbergjes moest missen. Erwin en de kids zijn samen met Miranda, Duncan, Robbin, Daniek en opa en oma steenberg naar dierenpark de Wissel geweest. Ook zonder mij hadden ze natuurlijk een topdag!

Vrijdag zijn Kai en ik een paar uur zoet geweest op het ziekenhuis. Normaal gaat Erwin met hem, maar dit keer moest Kai zowel bloed prikken als naar de oogarts en naar de kinderarts, en die laatste afspraak was pas om 12.00 uur. Omdat ik ergens al het vermoeden had dat de kans groot was dat we niet op tijd terug zouden zijn voor de start van de avonddienst van Erwin (hij moet om 13.30 uur thuis vertrekken), hebben we besloten dat ik dit keer zou gaan. Kai is eerst 1,5 uur naar school geweest en om 10.15 uur zijn Kai en ik vertrokken. Bloed prikken ging prima (vorige keer moesten er maar liefs 3 vingerprikjes, dus dit was wel even weer lekker...) en daarna op naar de oogarts, aan de andere kant van het ziekenhuis. Eerst waren we aan de beurt bij een assistente, die allemaal testjes deed. Het rechteroog deed goed zijn best, maar had hier en daar nog wel een cijfer fout. Kai riep bij de overgang naar het linkeroog: gelukkig, hiermee kan ik alles goed zien, om vervolgens vrijwel elk cijfertje fout te hebben... Daarna volgde een kleurentest. Dit waren allemaal rondjes in 1 kleursoort met daarin cijfers in andere kleuren. Voor zover ik mee kon kijken had Kai er vrijwel geen één goed. De topper vond ik het plaatje met daarin verstopt nummer 45: "Oh deze zie ik wel, dit is een olifant....."

De assistente vond het toch nodig verder te testen nadat er druppels waren aangebracht die 20 minuten moeten intrekken. Alleen: het was 11.40 uur en wij moesten om 12.00 uur ook bij dr. Torringa zijn. Wij dus snel het hele ziekenhuis doorgelopen om te kijken of we iets eerder aan de beurt konden bij dr. Torringa. Wat bleek: hij liep door een spoed zo uit dat we gerust eerst weer terug konden naar de oogarts. Oké, doen we dat, lopen we het hele ziekenhuis wel weer terug. Bij de assistente nog wat testjes en daarna nog weer naar de oogarts voor weer wat testjes. De conclusie van deze uitgebreide testen: Kai heeft licht verminderd zicht, maar of hij daarvoor nu al een bril moet moeten we eerst nog even op 6 oktober door de optometrist laten bevestigen... Ja hoor, weer naar het ziekenhuis, daar komen we nog niet vaak genoeg... Wat betreft de kleurenblindheid wilde de oogarts eerst nagaan of dit veroorzaakt kon worden door de chemo's en zo ja, of er dan ook nog een herstel verwacht kon worden. Daarover belt ze ons over 2 weken, dus dat is nog even afwachten. Uitslag van hoe ernstig de kleurenblindheid is heb ik eigenlijk helemaal niet gehad...

Daarna gauw weer naar dr. torringa, waar dezelfde mensen nog steeds in de wachtkamer zaten... Toen Erwin maar even gebeld dat hij even iemand moest zoeken voor de babyfoon (Mika lag lekker in bed) en voor Vico (die hoeft op vrijdagmiddag nog niet naar school). Gelukkig hebben wij vele lieve buurtjes en dit keer wilde Marieke dit taakje wel op zich nemen. Vico vind het er zo gezellig, die heb ik gelijk de hele middag niet meer gezien. Uiteindelijk waren we rond 13.15 uur aan de beurt. De waardes waren erg mooi, dus de verlaagde dosering metrotrexaat doet zijn werk goed genoeg. Verder is Kai ook weer helemaal gekeurd en goed bevonden. Uiteindelijk waren we om 14.00 uur thuis, zodat Kai toch nog even 1 uurtje naar school kon, met een zonnebril op tegen het scherpe licht en met wazig zicht door de druppels...

De arts vertelde nog dat ze pas alle patiënten met leukemie die zij in Almelo in medebehandeling hebben van het UMCG hadden besproken met hun team, en dat Kai qua conditie en het zeer weinig last hebben van bijwerkingen met kop en schouders boven alle andere patiëntjes uitsteekt. Dat is voor ons heel erg fijn en we zijn daar ook erg dankbaar voor, maar het doet je ook wel weer beseffen dat dat niet gebruikelijk is en het er ook heel goed anders uit zou kunnen zien... We moeten na morgen nog 7 maanden, dus we duimen dat Kai deze positieve lijn vast mag houden!