Naar het UMCG

Opa en oma Vinke komen Vico ophalen, waarna ik met Kai samen in de ambulance naar Groningen ga en Erwin er achteraan rijdt. Niet te doen om Mika en Vico achter te laten.... Kai is in de ambulance erg slecht te pas, heeft heel erg veel pijn aan zijn rechterarm, is oververmoeid, verdrietig, bang.... Hij krijgt van de ambulancebroeder Freek een lieve knuffel die Zep heet. Het is een kruising tussen een zebra en een papegaai. Hij is er erg blij mee, en vanaf nu is het 1 van zijn lievelingsknuffels...Hij moet nog wel even lachen wanneer hij moet plassen tijdens de ambulancerit en Freek geen goede fles blijkt te hebben. Freek moet de fles vasthouden waar Kai in heeft geplast en maar hopen dat die niet omvalt in de ambulance...

In Groningen moeten we even wachten op een behandelkamer voordat Kai zijn kamer klaar is. We zijn op afdeling M2. Mijn borsten staan ondertussen op knappen, ik was bezig met kolven. Na het slechte nieuws gisteren heb ik wel meteen besloten hiermee te stoppen, in mijn ogen zit er enkel verdriet in deze voeding en ik gun Mika beter dan dat... Als ik regieverpleegkundige Heidi vraag om een kolfmachine is ze verbaasd te horen dat we nog een kindje in een ziekenhuis hebben liggen. Ze vraagt of we willen dat Mika ook naar Groningen wordt gebracht, omdat we minstens 10 dagen in Groningen zullen moeten blijven. We zijn weinig besluitvaardig, maar dit lijkt ons wel fijn. Zij pakt door en regelt alles voor ons.

Kai krijgt dezelfde middag nog een beenmergpunctie en een ruggenmergpunctie. Het is de eerste keer dat hij onder narcose wordt gebracht en hij is bang, vindt het allemaal spannend... Ook krijgt hij een tweede infuus waaruit de komende dagen 2 keer per dag bloed wordt afgeprikt. Omdat hij koorts heeft wordt er elke 3 uur bloeddruk gemeten. Dat doet Kai erg pijn. Na een tijdje leren we dat het draaglijker wordt als het infuus met vocht dan even uit gaat. Ook wordt elke 3 uur zijn temperatuur opgenomen, krijgt hij diverse antibiotica en start hij ' s avonds ook gelijk al met de prednison. Hij krijgt ook 3 liter vocht toegediend, waardoor hij elk uur wel moet plassen. Dat kan hij helaas niet zelf, hij ligt totaal verslagen, uitgeput en hulpeloos op bed. We helpen hem met een plasbuis. Ons wordt verteld dat 1 van ons beide bij Kai mag slapen. De ander kan naar het Ronald Mac Donald huis, als daar plek is, of naar een hotel. Gelukkig blijkt er plek te zijn in het Ronald Mac Donald huis en aan het begin van de avond ga ik daar even inchecken. Als ik daar net ben, komt er een arts langs. Erwin heeft dus alleen een gesprek met professor dr. de Bont. Zij bevestigt dat uit de puncties blijkt dat de diagnose helaas goed is. Nadat we beide nog een paar uur bij Kai zijn, ga ik de eerste avond in het Ronald Mac Donald huis slapen. Erwin blijft bij Kai, dat is toch wel handig met zijn verpleegkundige ervaring. Want een nacht bij Kai blijven is een gebroken nacht, waarin je minstens 1 keer per uur moet helpen plassen, er een alarm afgaat van de infuuspalen, er medicijnen gegeven worden, temperatuur gemeten wordt, bloeddruk gemeten wordt en je natuurlijk steeds het geluid van het infuus hoort.