Nog 1 nachtje slapen....

Morgen is Kai jarig! 9 jaar wordt onze grote kanjer!

Een paar maanden geleden hadden we niet gedacht dit in zulke goede gezondheid met elkaar te kunnen vieren. Tuurlijk, er sluimert elke minuut van de dag op de achtergrond een stukje angst en het nemen van de dagelijkse chemo's gaat de ene keer ook wat sneller dan de andere keer omdat Kai het wel een beetje zat is soms en op maandagavond echt zo geen zin heeft in de metrotrexaat, die hem behoorlijk vermoeid maakt. Maar er is vooral vertrouwen in een goede afloop en dankbaarheid dat we zeer tegen alle voorspellingen in toch behandeld kunnen worden volgens de lage risicogroep. Hierdoor is voor ons een relatief normaal leven weggelegd, niet veel verschillend van andere gezinnen waar een kind dagelijks medicijnen moet nemen. Het wekelijkse ziekenhuisbezoek is ondertussen al zo'n vast en vertrouwd onderdeel van ons wekelijkse patroon, Kai doet alles weer als voorheen (al sport hij wel op een wat lager  niveau vanwege zijn beperkte conditie), Vico zit weer goed in zijn velletje, wij functioneren beide op ons werk weer normaal en als gezin doen we zoveel mogelijk leuke dingen. Als we in de verwachte middenrisicogroep waren gekomen was dit absoluut niet mogelijk geweest, omdat die behandelingen nog zoveel zwaarder zijn, vele bijwerkingen hebben en de weerstand zoveel slechter is van die kanjers dat een normaal leven gewoonweg niet mogelijk is. Wij hebben echt bewondering voor alle mensen die dat 2 jaar lang moeten volhouden, want ik kan je wel vertellen dat 2 jaar een heel eind is en ontzettend veel vraagt van de veerkracht van de menselijke geest...

Hier dus vooral dankbaarheid, dat we morgen in kleine kring en zondag in grote kring deze belangrijke dag mogen vieren met een kind waar op het eerste gezicht niets aan mankeert. De kadootjes liggen klaar, de taart gaat zo de oven in (dat kan voor Kai alleen maar appelgebak of chocoladetaart zijn...), de traktaties voor op school zijn gemaakt en de snoepzakjes liggen allemaal al klaar, nog 1 nachtje slapen...

De waarden van Kai waren gisteren wel weer boven de 4, maar daar was ook weer een mogelijke verklaring voor dus blijft het beleid qua medicatie nog even hetzelfde. Kai is donderdag namelijk erg gaan hoesten. Zo erg dat hij donderdagnacht pas rond 2.00 uur tussen ons in in slaap is gevallen en rond 6.00 uur alweer wakker werd. We hebben hem vrijdag daarom ook maar even een dagje thuis gelaten, toch net iets voorzichter dan normaal en iets meer observeren hoe de hoest en eventuele koorts zich ontwikkeld. Maar deze kanjer en zijn wekelijkse 3 daagse antibioticatabletten drukken alles de kop in, zodat we gisteren zonder ernstige hoest of koorts (en zonder papa, want die moest werken) naar oom Robert zijn gezellige verjaardag konden, zonder de angst om tante Birgit aan te steken, want die moet maandag voor de derde chemokuur en moet daar natuurlijk zo fit mogelijk aan kunnen beginnen.

Kai kan bijna niet wachten en heeft het nergens anders over dan zijn feestjes, maar nog even geduld, nog 1 nachtje slapen dus...