Heel erg slecht nieuws...

15 april 2013 - Nijverdal, Nederland

Kai is al een week of 2 ziek. Hij heeft soms koorts, is moe en slapjes en heeft last van zijn rechterarm. Vorige week woensdag is mama met hem naar de dokter geweest en heeft hij een antibioticakuur gekregen. Hij heeft echter nog steeds koorts,dus vandaag maar even terug naar de dokter. Hij vertrouwt het toch niet, hoort bij het percuteren een wat dof geluid en stuurt ons door naar de kinderarts voor een longfoto. Wellicht een verstopte longontsteking. In het ziekenhuis gaat het niets zoals het hoort. We worden van het kastje naar de muur gestuurd. De foto is volgens de dame achter de fotobalie niet aangevraagd, dus helemaal naar de andere kant naar de afdeling. Daar moeten we niet zijn, dus weer helemaal naar de andere kant naar de poli. Daar kunnen ze niets zonder de foto die wel blijkt te zijn afgevraagd dus weer helemaal terug. Kai, die echt kapot is en door mij in een rolstoel wordt geduwd, knapt volledig af. Hij kan nauwelijks nog zitten en hangt in de wachtkamer over me heen. Raar, 2 weken geleden reed Kai mij rond in een rolstoel. Vanwege pre-eclampsie en een zwaar verslechterde conditie door medicijnen tegen zwangerschaps hoge bloeddruk kn ik toen zelf nauwlijks nog wat. Dat is de reden waarom onze derde zoon Mika 10 dagen geleden is ingeleid, bij 35 weken zwangerschap. Hij ligt ook in ditzelfde ziekenhuis, in een wiegje. Hij moet eerst nog goed leren drinken voordat hij mee naar huis mag. Het is een klein zakje met botten, 2390 gram wegend, maar gelukkig lijkt bij hem alles verder gezond.

Bij Kai blijkt de longfoto blijkt schoon, maar de arts voelt wel een vergrote lever en milt, ziet puntbloedinkjes op zijn hele lijf en geeft aan dat de zere arm een vorm van artritis is. Hij vermoedt dan al iets, maar geeft ons enkel aan dat Kai opgenomen gaat worden, 5 kamers verwijderd van Mika.Kai krijgt een infuus (niet leuk, ondanks de bananenspray doet dat toch heel erg pijn) en een echo van zijn buik om te kijken of de lymfeklieren schoon zijn. 'S avonds om 21.30 uur, als Erwin net weggegaan is met Vico, komt de arts voor mij totaal onverwacht het slechtste nieuws vertellen dat je als ouders kunt horen: Kai heeft leukemie. Mijn kind heeft kanker! Het komt met een mokerslag aan. Dit kan niet waar zijn... De grond zakt onder mijn voeten vandaan, mijn hart verzwaart en ik begrijp nu wat men bedoelt als je een beklemmend  gevoel bij je hart hebt.... Ik bel Erwin gauw dat hij terug komt, hij schreeuwt de longen uit zijn lijf op de parkeerplaats van het ziekenhuis. En verdrietige en bange Erwin en Vico komen naar ons toe, waar Erwin en ik een gesprek hebben met dr. Mertz. Volgens hem heeft Kai een heel hoog aantal leuko's en is het belangrijk dat er snel gehandeld wordt. De arts geeft aan dat Kai morgen al naar Groningen gaat, naar het UMCG, voor een lumbaalpunctie en een beenmergpunctie. Volgens hem kan ik bij Mika blijven en kan Erwin mee met Kai. We zijn totaal verslagen...

Samen vertellen we aan een ondertussen erg bange Kai en Vico het slechte nieuws. Hoe vertel je je kind dat het kanker heeft? Het is niet te doen als ouder... Hij vraagt meteen: mama, ga ik dood? Wij haasten ons te zeggen dat hij niet dood zal gaan! wat er ook gebeurd, dat niet! We leggen uit dat het alleen wel iets is wat veel erger is dan een griepje en hij heel erg lang en vaak naar het ziekenhuis zal moeten en dat een paracetamolletje dit niet beter kan maken, maar hij hele zware medicijnen zal moeten. We stellen de beide jongens gerust dat alles goed zal komen, ondertussen hopend dat we die belofte alstjeblieft waar kunnen en mogen maken....

Erwin gaat verslagen met Vico naar huis, ik blijf bij Kai en Mika in het ziekenhuis. Van slapen komt niet veel terecht... Erwin belt de meester van Kai en vertelt het aan de buren Jolanda en Arjan, zodat ook onze omgeving op de hoogte kan worden gesteld van onze plotselinge afwezigheid. Ook belt hij zijn ouders en zijn zusje. Ik vertel het aan mijn ouders. Iedereen is totaal verslagen, verdrietig en bang. De verpleegster van Mika maakt nog gauw een foto van Kai, Mika en mij, zodat Kai die mee kan nemen naar Groningen. Na een korte, onrustige nacht komt de oncologieverpleegkundige mij rond 5.30 uur vertellen dat het de bedoeling is dat ik ook meega naar Groningen. Fijn, ik wil nu wel heel erg graag bij Kai zijn, al is het tegennatuurlijk om dan Mika achter te moeten laten in dit ziekenhuis... Ik bel mijn ouders voor dag en dauw uit bed en vraag of ze Vico kunnen komen ophalen in het ziekenhuis van Almelo. Dan heb ik in ieder geval hele lieve oppassers voor Vico, waar hij zich helemaal thuis bij voelt. Ook bel ik Erwin uit bed om te vragen of hij Vico mee wil nemen. Dingen regelen gaat nog net, al is al onze besluitvaardigheid weg...