Het aftellen is begonnen....

Vorige week vrijdag mochten Kai en ik onszelf weer laten zien in Groningen. Helaas waren er alweer geen kanjerkralen, dat is altijd het eerste dat Kai wil regelen. Doordat wij alleen de kralen in Groningen mee kunnen nemen en we daar maar eens per 8 weken komen en er vorige keer ook geen kralen waren, lopen we nu al 16 weken achter... Ze hebben beloofd volgende keer een zakje voor Kai achter te houden. Het bloedprikken ging weer snel. Kai kreeg van de laborante nog allerlei materiaal mee voor de spreekbeurt die hij maandag op school houdt over leukemie. Dit is het sluitstuk van een groot project dat hij over dit onderwerp heeft geschreven en waarvoor hij maar liefst een 9 heeft gehaald.

Na wat spelletjes mochten we ons melden bij dokter Erik. We hebben wel even besproken dat Kai de laatste weken bijna elke week wel een dag ziek is en sporten hem heel erg zwaar valt. Heel erg logisch, vindt dokter Erik, het lichaam van Kai is nu bijna 2 jaar geplaagd door dagelijkse chemo's en zijn lichaam krijgt daar steeds meer moeite mee. Maar gelukkig is het einde in zicht. Met dokter Erik hebben we besproken dat de laatste dag om chemo's in te nemen vrijdag 17 april is. Op die dag hebben we ook een laatste reguliere controleafspraak in Groningen, gevolgd door een echo van Kai zijn hart. Aan het begin van de behandeling hebben ze ook een echo gemaakt van Kai zijn hartfunctie en ze willen nu controleren in hoeverre de hartfunctie nog op peil is. Geweldig nieuws was dat Kai geen afsluitende beenmergpunctie meer hoeft. Fijn... Tenslotte nog een doorkijkje gekregen hoe het verder gaat na 17 april. De tweewekelijkse bezoeken aan Almelo zitten er dan op. Vanaf dan moeten we 6 maanden lang elke 6 weken naar Groningen, daarna 2,5 jaar lang elke 3 maanden en tenslotte nog 2 jaar elke 6 maanden. En na 17 april natuurlijk vertrouwen krijgen dat wat weg is ook weg blijft, ook zonder de chemo's... Voor een volledig herstel van Kai zijn conditie moesten we toch wel op minstens 1 jaar rekenen, het lichaam heeft gewoon zoveel te verduren gehad dat het echt een lange hersteltijd nodig heeft.

En dat Kai zijn lichaam het zat is merken we ook vandaag weer: Kai kwam gisteren heel erg vermoeid terug van de voetbaltraining, ging zonder eten naar bed en stapte vanochtend uit bed met een behoorlijke griep. Hij kwam op zijn kont schuifelend onze kamer binnen, omdat zijn spieren zo zwak waren dat hij nauwelijks op zijn benen kon staan.... Sneu, de hele dag op de bank, veel geslapen, de afspraak met de psycholoog kon hierdoor ook niet doorgaan. En nu maar hopen dat hij morgen voldoende opgeknapt is om wel samen met mij naar Utrecht te kunnen waar we samen naar Moeder, ik wij bij de revue zouden gaan....

Nog 1 maandje extra gif in dat lijfje en dan herstellen... Wat kijken we daar naar uit... Het aftellen is begonnen....